marynarz poleruje (1.1) dzwon
 
mężczyzna poleruje (1.2) kamienie
wymowa:
IPA[ˌpɔlɛˈrɔvat͡ɕ], AS[polerovać], zjawiska fonetyczne: akc. pob.
?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. wypolerować)

(1.1) czyścić, nadawać czemuś połysk przez pocieranie
(1.2) obrabiać powierzchnię usuwając nierówności
(1.3) przen. nanosić poprawki w celu ulepszenia czegoś

czasownik zwrotny polerować się

(2.1) być polerowanym (1.1)
odmiana:
(1.1-3) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Była dokładna i nazbyt często polerowała posadzkę w łazience[1].
składnia:
kolokacje:
(1.1) polerować buty / karoserię / meble / samochód
(1.2) polerować kamień
(1.3) polerować artykuł / styl
synonimy:
(1.1) pucować, reg. śl. glancować
(1.3) cyzelować
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. polerowność ż, poler m, polerka ż, polerowacz m, polerownik m, polerownica ż, polerowniczka ż, polerowanie n, wypolerowanie n
czas. wypolerować dk., przepolerować dk.
przym. polerski, polerowniczy, polerowny
ims. polerowany
związki frazeologiczne:
polerować kaskpolerować perszingapolerować rakietę
etymologia:
niem. polieren + pol. -ować[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Michał Komar, O obrotach losów i ciał, 1998, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Irmina Judycka, Typy zapożyczeń niemieckich w gwarach Warmii i Mazur, „Poradnik Językowy” nr 8/1954, s. 2.