polecenie
polecenie (język polski)
edytuj- wymowa:
- IPA: [ˌpɔlɛˈt͡sɛ̃ɲɛ], AS: [polecẽńe], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• -ni…• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) nakazanie komuś zrobienia czegoś, także wypowiedź o takiej intencji
- (1.2) zaprotegowanie kogoś
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik polecenie polecenia dopełniacz polecenia poleceń celownik poleceniu poleceniom biernik polecenie polecenia narzędnik poleceniem poleceniami miejscownik poleceniu poleceniach wołacz polecenie polecenia
- przykłady:
- (1.1) Polecenie się wykonuje, a nie analizuje.
- (1.1) Odmowa wykonania polecenia przełożonego o odsunięciu lub niedopuszczeniu do pełnienia służby pociąga za sobą odpowiedzialność dyscyplinarną, wyjątkami są tu przypadki podyktowane charakterem służby lub względami bezpieczeństwa.[1]
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) polecenie służbowe / wyjazdu służbowego • polecenie księgowania / zapłaty • wykonywać polecenie • podporządkować się / podporządkowywać się poleceniu / poleceniom
- (1.2) pracownik z polecenia
- synonimy:
- (1.1) dyspozycja, dyrektywa, nakaz, rozkaz, wytyczna, zarządzenie
- (1.2) rekomendacja
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.2) recommendation
- chiński standardowy: (1.2) 介绍 (jièshào)
- hindi: (1.1) आज्ञा
- hiszpański: (1.1) orden ż; (1.2) recomendación ż
- jidysz: (1.1) שאַף m (szaf)
- łaciński: (1.1) nutus m
- rosyjski: (1.1) распоряжение n, указание n; (1.2) рекомендация ż
- sanskryt: (1.1) शासन, आज्ञा
- źródła: