podpalacz (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) człowiek umyślnie wzniecający pożar
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) piroman
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. podpalaczka ż, podpałka ż, podpalenie n, podpalanie n, palacz mos
czas. rozpalać, palić, podpalać ndk., podpalić dk.
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. podpalać + -acz[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „podpalacz” w: Słownik języka polskiego, red. Mieczysław Szymczak, t. II, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1978–1981, ISBN 83-01-00281-6, s. 742.
  2. Stanisław Szober, Gramatyka języka polskiego, PWN, Warszawa 1968, s. 121.