podpalacz
podpalacz (język polski)
edytuj- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) człowiek umyślnie wzniecający pożar
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik podpalacz podpalacze dopełniacz podpalacza podpalaczy
rzad. podpalaczów[1]celownik podpalaczowi podpalaczom biernik podpalacza podpalaczy
rzad. podpalaczównarzędnik podpalaczem podpalaczami miejscownik podpalaczu podpalaczach wołacz podpalaczu podpalacze
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- (1.1) piroman
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. podpalaczka ż, podpałka ż, podpalenie n, podpalanie n, palacz mos
- czas. rozpalać, palić, podpalać ndk., podpalić dk.
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) arsonist
- białoruski: (1.1) падпальшчык m
- bułgarski: (1.1) подпалвач m
- duński: (1.1) brandstifter w
- norweski (bokmål): (1.1) brannstifter m
- rosyjski: (1.1) поджигатель m
- włoski: (1.1) incendiario m
- źródła:
- ↑ Hasło „podpalacz” w: Słownik języka polskiego, red. Mieczysław Szymczak, t. II, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1978–1981, ISBN 83-01-00281-6, s. 742.
- ↑ Stanisław Szober, Gramatyka języka polskiego, PWN, Warszawa 1968, s. 121.