pierniczarz (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[pʲjɛrʲˈɲiʧ̑aʃ], AS[pʹi ̯erʹńičaš], zjawiska fonetyczne: zmięk.wygł.i → j 
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) przest. amator pierników[1]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. piernikarstwo n, piernikarz m, piernikarka ż, piernikarzowa ż, piernikarzówna ż, piernikarczyk m, piernikarnia ż, piernik m, pierniczek ż, pierniczysko n, piernikalia ż, pierniczenie n, podpierniczenie n, podpierniczanie n, zapierniczenie n, zapierniczanie n, opierniczanie n, opierniczenie n, opiernicz m
forma żeńska pierniczarka ż
czas. pioerniczyć ndk., podpierniczać ndk., podpierniczyć dk., zapierniczać ndk., zapierniczyć dk., opierniczać ndk., opierniczyć dk.
przym. piernikarzowy, piernikarski, piernikowy, pierniczkowy
przysł. piernikowo
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) pol. piernik[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1   Hasło „pierniczarz” w: Słownik języka polskiego, red. Jan Karłowicz, Adam Kryński, Władysław Niedźwiedzki, t. IV: P-Prożyszcze, Warszawa 1900–1927, s. 155.