piękność (język polski)

edytuj
 
piękność (1.2)
wymowa:
IPA[ˈpʲjɛ̃ŋknɔɕʨ̑], AS[pʹi ̯ŋkność], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.asynch. ę i → j 
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) cecha tego, co piękne
(1.2) piękna kobieta
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.2) Wczoraj w Krakowie widziałem prawdziwą piękność.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. upięknienie n, piękno n, pięknotka ż, pięknienie n, wypięknienie n, upiększanie n, upiększenie n
czas. pięknieć ndk., wypięknieć dk., upiększać ndk., upiększyć dk.
przym. piękny, przepiękny
przysł. pięknie, przepięknie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. piękny + -ość[1]
uwagi:
tłumaczenia:
(1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: piękno
źródła:
  1. Stanisław Szober, Gramatyka języka polskiego, PWN, Warszawa 1968, s. 121.