pełnomocnictwo

pełnomocnictwo (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌpɛwnɔ̃mɔʦ̑ʲˈɲiʦ̑tfɔ], AS: [peu̯nõmocʹńictfo], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.• nazal.• akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) praw. prawo do działania w czyimś imieniu, wydane przez tę osobę

(1.2) praw. dokument potwierdzający czyjeś prawo do działania w imieniu kogoś innego

odmiana:

(1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pełnomocnictwo	pełnomocnictwa
dopełniacz	pełnomocnictwa	pełnomocnictw
celownik	pełnomocnictwu	pełnomocnictwom
biernik	pełnomocnictwo	pełnomocnictwa
narzędnik	pełnomocnictwem	pełnomocnictwami
miejscownik	pełnomocnictwie	pełnomocnictwach
wołacz	pełnomocnictwo	pełnomocnictwa

przykłady:

(1.1) Gdy pełnomocnik był ustanowiony przez kilka osób do wspólnego interesu, każda z nich odpowiedzialna jest solidarnie względem niego za wszelkie skutki pełnomocnictwa.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) plenipotencja

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. pełnomocnik m, pełnomocniczka ż, pełnomocność ż

przym. pełnomocny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) power of attorney, autorisation to act; (1.2) letter of attorney
• esperanto: (1.1) plenpovo, plenrajtigo, prokuro, mandato; (1.2) plenpovo, plenrajtigilo, mandato
• francuski: (1.1) pleins pouvoirs m lp, procuration ż; (1.2) procuration ż
• niemiecki: (1.1) Bevollmächtigung ż; (1.2) Bevollmächtigung ż
• wilamowski: (1.1) fułłmaht ż, fułłmāht ż, fułłmaocht ż; (1.2) fułłmaht ż, fułłmāht ż, fułłmaocht ż

źródła: