partytura (język polski) edytuj

 
partytura (1.1) trio fortepianowego Fryderyka Chopina
 
partytura (1.1) na pulpicie dyrygenckim
wymowa:
IPA[ˌpartɨˈtura], AS[partytura], zjawiska fonetyczne: akc. pob.
podział przy przenoszeniu wyrazu: par•ty•tu•ra[1]
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) muz. szczegółowy zapis nutowy całości utworu muzycznego z założenia przeznaczony do wykonywania przez wiele instrumentów, uporządkowanych według powszechnie przyjętej kolejności jedna partia pod drugą[2]; zob. też partytura w Wikipedii
(1.2) teatr. egzemplarz sztuki teatralnej, opatrzony komentarzami reżysera lub inscenizatora odnośnie wystawienia dzieła[2]
(1.3) film. zapis filmu z użyciem obrazów i tekstu, uwzględniający długości całości i poszczególnych ujęć, ustawień kamery, postaci i scenografii, warstwę słowną, muzyczną, efektów akustycznych, specjalnych itp., sporządzany m.in. w celach naukowo-badawczych, dydaktycznych i szkoleniowych[2]
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
(1.1) W partyturach widzi się porządek. U góry strony zapisywane partie instrumentów o wysokim brzmieniu, niżej tych o niższym, do najniższych.
składnia:
kolokacje:
(1.1) partytura operowa/orkiestrowa
synonimy:
(1.1) daw. partycja, skr. part.
(1.2) partytura teatralna
(1.3) partytura filmowa
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. partyturowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1-3) wł. partitura[3] < wł. partire < łac. partio
uwagi:
(1.1) por. nuty • kwity • zapis nutowy • tabulatura
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „partytura” w: Wielki słownik ortograficzno-fleksyjny, red. Jerzy Podracki, Horyzont, Warszawa 2001, ISBN 83-7311-161-1, s. 849.
  2. 2,0 2,1 2,2 Hasło „partytura” w: Wielki słownik wyrazów obcych, praca zbiorowa, pod red. Mirosława Bańki, PWN, Warszawa 2008, ISBN 978-83-01-14455-5, s. 946-947.
  3. A. Zaręba, Zapożyczenia włoskie we współczesnej polszczyźnie, „Język Polski” nr 1/1947, s. 17.