partykuła

partykuła (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌpartɨˈkuwa], AS: [partykuu̯a], zjawiska fonetyczne: akc. pob.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) jęz. nieodmienna i niesamodzielna część mowy wyrażająca, uwydatniająca pytanie, rozkaz, zaprzeczenie, życzenie, np. bym, byście, -li, -ż, -że, nie, czy, niech; zob. też partykuła w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	partykuła	partykuły
dopełniacz	partykuły	partykuł
celownik	partykule	partykułom
biernik	partykułę	partykuły
narzędnik	partykułą	partykułami
miejscownik	partykule	partykułach
wołacz	partykuło	partykuły

przykłady:

(1.1) Odróżnienie partykuły od innych części mowy może czasem sprawiać trudność.

składnia:

kolokacje:

(1.1) partykuła akcentująca / mnożna / ograniczająca / przecząca / przypuszczająca / pytająca / rozkazująca / twierdząca / wątpiąca / wzmacniająca / życząca

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) część mowy

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. partykułowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) particle
• arabski: (1.1) أداة ,حرف
• baskijski: (1.1) partikula
• białoruski: (1.1) часціца ż
• białoruski (taraszkiewica): (1.1) часьцінка ż
• chiński standardowy: (1.1) tradycyjny 助詞, uproszczony 助词, pinyin: zhùcí
• chorwacki: (1.1) čestica
• czeski: (1.1) částice
• duński: (1.1) partikel w
• francuski: (1.1) particule ż
• hiszpański: (1.1) partícula ż
• islandzki: (1.1) smáorð n
• jidysz: (1.1) פּאַרטיקל m (partikl)
• kataloński: (1.1) partícula ż
• niemiecki: (1.1) Partikel ż
• nowogrecki: (1.1) μόριο n
• rosyjski: (1.1) частица ż
• słowacki: (1.1) častica ż
• szwedzki: (1.1) partikel w

źródła: