pantokrator

pantokrator (język polski)

pantokrator (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌpãntɔˈkratɔr], AS: [pãntokrator], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) ikonogr. malarski sposób przedstawienia Chrystusa jako wszechwładcy i sędziego wszechrzeczy – z Biblią i gestem błogosławieństwa; zob. też pantokrator w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	pantokrator	pantokratory
dopełniacz	pantokratora	pantokratorów
celownik	pantokratorowi	pantokratorom
biernik	pantokrator	pantokratory
narzędnik	pantokratora	pantokratorami
miejscownik	pantokratorem	pantokratorach
wołacz	pantokratorze	pantokratory

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Pantokrator m, pantokracja ż

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) śr.gr. παντοκράτωρ < śr.gr. πάντα + κράτος → wszystko + władza

uwagi:

(1.1) pisownia od małej litery za: Halina Zgółkowa Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, tom 27, Wydawnictwo Kurpisz, Poznań 2000, ISBN 8387621854, s. 341

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) pantocrator
• hiszpański: (1.1) pantocrátor m
• nowogrecki: (1.1) παντοκράτορας m, kathar. παντοκράτωρ m

źródła: