pantoflarz
pantoflarz (język polski)
edytuj- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik pantoflarz pantoflarze dopełniacz pantoflarza pantoflarzy / rzad. pantoflarzów[1] celownik pantoflarzowi pantoflarzom biernik pantoflarza pantoflarzy / rzad. pantoflarzów narzędnik pantoflarzem pantoflarzami miejscownik pantoflarzu pantoflarzach wołacz pantoflarzu pantoflarze
- przykłady:
- (1.1) Pantoflarz to jedno z określeń, których my faceci delikatnie mówiąc nie lubimy. Kojarzy się nam ze słabością, uległością, brakiem własnego zdania i indywidualności.[2]
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. pantofel m, pantofelek m, pantoflarstwo n, pantofelnik mrz
- przym. pantoflarski, pantoflowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) henpecked husband
- chorwacki: (1.1) papučar m
- czeski: (1.1) podpantoflák m
- duński: (1.1) tøffelhelt w
- fiński: (1.1) vihtori
- hiszpański: (1.1) cojonazos m, bragazas m, mandilón m, calzonazos m
- macedoński: (1.1) папучар m
- niemiecki: (1.1) Pantoffelheld m
- norweski (bokmål): (1.1) tøffelhelt m
- norweski (nynorsk): (1.1) tøffelhelt m
- nowogrecki: (1.1) κιοτής m, χέστης m, χαλβάς m
- rosyjski: (1.1) подкаблу́чник m, бабора́б m
- serbski: (1.1) папучар m
- szwedzki: (1.1) toffelhjälte w
- węgierski: (1.1) papucsférj, pot. żart. papucs
- źródła:
- ↑ Hasło „pantoflarz” w: Słownik języka polskiego, red. Mieczysław Szymczak, t. 2, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1978–1981, ISBN 83-01-00281-6, s. 595.
- ↑ Mężczyzna pantoflarzem zwany