pajac (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˈpajaʦ̑], AS[pai ̯ac]
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) komiczna postać w dawnej krotochwili
(1.2) przen. pogard. ktoś zachowujący się niepoważnie, bez godności

rzeczownik, rodzaj męskozwierzęcy

(2.1) figurka z drewna lub tektury, o komicznym wyglądzie, zwykle z ruchomymi kończynami poruszanymi za pomocą sznurka
odmiana:
(1.1-2)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Pajace umilali czas wielu władcom.
(1.2) Ale z ciebie pajac!
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) arlekin, klaun, błazen, trefniś
(1.2) błazen, trefniś
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pajacowanie n
zdrobn. pajacyk m
czas. pajacować ndk.
przym. pajacowaty, pajacowski
związki frazeologiczne:
etymologia:
(1.1) wł. pagliaccio[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. A. Zaręba, Zapożyczenia włoskie we współczesnej polszczyźnie, „Język Polski” nr 1/1947, s. 18.

pajac (język słoweński) edytuj

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) pajac[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) klovn, komedijant, clown, burkež, rzad. avgust, pajacelj
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. pajacelj m
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła: