owocnik (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ɔˈvɔʦ̑ʲɲik], AS[ovocʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy[1]

(1.1) mikol. zbita część grzybni, występująca u grzybów wyższych, tworząca zarodniki; zob. też owocnik w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Owocniki podstawczaków zbudowane z trzonu i kapelusza.
składnia:
kolokacje:
(1.1) wysyp owocników
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. owoc mrz, owocnia ż, owocarka ż
przym. owocny, owocowy
czas. zaowocować
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Zygmunt Saloni, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Włodzimierz Gruszczyński, Danuta Skowrońska, Słownik gramatyczny języka polskiego na płycie CD, Warszawa 2012, ISBN 978-83-927277-2-9.