ostracyzm

ostracyzm (język polski)

wymowa:

IPA: [ɔˈstraʦ̑ɨsm̥], AS: [ostracysm̦], zjawiska fonetyczne: wygł. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) wykluczenie, bojkot kogoś z danej grupy lub z danego środowiska

(1.2) hist. w starożytnych Atenach rodzaj tajnego głosowania, podczas którego wolni obywatele typowali osoby podejrzane o dążenie do tyranii i zasługujące na wygnanie z miasta na 10 lat; zob. też ostracyzm w Wikipedii

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	ostracyzm
dopełniacz	ostracyzmu
celownik	ostracyzmowi
biernik	ostracyzm
narzędnik	ostracyzmem
miejscownik	ostracyzmie
wołacz	ostracyzmie

przykłady:

składnia:

(1.1) poddać kogoś ostracyzmowi • doświadczyć ostracyzmu • być przedmiotem ostracyzmu • stać się obiektem ostracyzmu

kolokacje:

(1.1) ostracyzm towarzyski

synonimy:

(1.2) sąd skorupkowy • wykluczenie • bojkot

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. ostrak mrz, ostrakon mrz

czas. ostracyzować

związki frazeologiczne:

etymologia:

gr. ὀστρακισμός (ostrakismós) ← gr. ὄστρακον (óstrakon) → naczynie z palonej gliny

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) ostracism
• asturyjski: (1.1) ostracismu m
• białoruski: (1.1) астракізм m; (1.2) астракізм m
• duński: (1.2) ostrakisme w
• francuski: (1.1) ostracisme m
• galicyjski: (1.1) ostracismo m
• hiszpański: (1.1) ostracismo m
• kaszubski: (1.1) ostracëzna ż
• kataloński: (1.1) ostracisme m
• niemiecki: (1.2) Scherbengericht n
• portugalski: (1.1) ostracismo m
• rosyjski: (1.1) остракизм m; (1.2) остракизм m
• słowacki: (1.2) ostrakizmus m
• ukraiński: (1.1) остракізм m; (1.2) остракізм m
• włoski: (1.1) ostracismo m; (1.2) ostracismo m

źródła: