ordynans
ordynans (język polski)
edytuj- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) wojsk. żołnierz posługujący oficerowi
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (2.1) przest. wojsk. rozkaz lub zarządzenie
- (2.2) daw. służba, dyżurowanie
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ordynans ordynansi dopełniacz ordynansa ordynansów celownik ordynansowi ordynansom biernik ordynansa ordynansów narzędnik ordynansem ordynansami miejscownik ordynansie ordynansach wołacz ordynansie ordynansi depr. M. i W. lm: (te) ordynansy - (2.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ordynans ordynanse dopełniacz ordynansu ordynansów celownik ordynansowi ordynansom biernik ordynans ordynanse narzędnik ordynansem ordynansami miejscownik ordynansie ordynansach wołacz ordynansie ordynanse
- przykłady:
- (1.1) Zawiadom ordynansa pana porucznika.
- (2.1) Kapitan przywiózł nowe ordynanse ze sztabu.
- (2.2) A więc jesteś pan na ordynansach u Odrowążów?
- składnia:
- antonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz.
- forma żeńska ordynantka ż
- przym. ordynansowy
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- franc. ordonnance < franc. ordonner + -ance
- uwagi:
- nie mylić z: ordonans
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) orderly
- arabski: (1.1) مرسال m
- bułgarski: (1.1) вестовой m
- francuski: (1.1) ordonnance ż; (2.1) ordonnance ż
- hiszpański: (1.1) asistente m
- rosyjski: (1.1) вестовой m
- szwedzki: (1.1) ordonnans w
- włoski: (1.1) attendente m
- źródła: