orędownik
orędownik (język polski) edytuj
- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) osoba orędująca, popierająca bądź wstawiająca się za kimś lub czymś[1][2]
- (1.2) daw. poseł, wysłannik[2]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik orędownik orędownicy dopełniacz orędownika orędowników celownik orędownikowi orędownikom biernik orędownika orędowników narzędnik orędownikiem orędownikami miejscownik orędowniku orędownikach wołacz orędowniku orędownicy
- przykłady:
- (1.1) Na prawo od niego wyrzeźbiono Tomasza Jeffersona, trzeciego z kolei prezydenta USA, wielkiego orędownika ekspansji na zachód i autora Deklaracji Niepodległości[3].
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. orędownictwo n
- forma żeńska orędowniczka ż
- czas. orędować ndk.
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) proponent, advocate, apostle
- bułgarski: (1.1) ходатай m
- esperanto: (1.1) advocato, probatalanto
- źródła:
