opornik
opornik (język polski)
edytuj
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) elektr. elektron. element elektroniczny zamieniający energię elektryczną w ciepło; zob. też opornik w Wikipedii
- (1.2) wojsk. element działa, którego zadaniem jest wyhamowanie zespołu odrzutowego poprzez przekształcenie jego energii kinetycznej w energię cieplną
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik opornik oporniki dopełniacz opornika oporników celownik opornikowi opornikom biernik opornik oporniki narzędnik opornikiem opornikami miejscownik oporniku opornikach wołacz oporniku oporniki
- przykłady:
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) oporniki połączone szeregowo / równolegle
- synonimy:
- (1.1) rezystor
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. opór m, oporność ż, opornica ż, opieranie n
- czas. opierać ndk.
- przym. oporowy, opornikowy, opornościowy, oporny
- przysł. opornie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) resistor
- arabski: (1.1) مقاوم
- czeski: (1.1) rezistor m
- hiszpański: (1.1) resistencia ż
- kaszubski: (1.1) opiérnik m, reostat m
- niemiecki: (1.1) Widerstand m
- nowogrecki: (1.1) αντιστάτης m, αντίσταση ż
- rosyjski: (1.1) рези́стор m
- źródła: