oponować (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌɔpɔ̃ˈnɔvaʨ̑], AS[opõnovać], zjawiska fonetyczne: nazal.akc. pob.
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany

(1.1) przeciwstawiać się, mieć odmienne zdanie
odmiana:
(1.1) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Ze swej strony i prawnicy z Ministerstwa Sprawiedliwości oponowali po cichu przeciw przemocy wszechwładnej policji politycznej[1].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. opozycja ż, opozycjonistka ż, oponowanie n, oponent m, oponentka ż
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. opponere
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Franciszek Ryszka, Noc i mgła : Niemcy w okresie hitlerowskim, 1997, Narodowy Korpus Języka Polskiego.