oleander

oleander (język polski)

oleander (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌɔlɛˈãndɛr], AS: [oleãnder], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob.

​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) bot. Nerium, krzew lub niskie drzewo o lancetowatych, skórzastych, wiecznie zielonych liściach oraz dużych, białych, różowych lub czerwonych kwiatach zebranych w baldachogrona; zob. też oleander w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	oleander	oleandry
dopełniacz	oleandra	oleandrów
celownik	oleandrowi	oleandrom
biernik	oleander	oleandry
narzędnik	oleandrem	oleandrami
miejscownik	oleandrze	oleandrach
wołacz	oleandrze	oleandry

przykłady:

(1.1) Oleandry rosną w krajach śródziemnomorskich, w Japonii oraz na Półwyspie Indyjskim. W Polsce hodowane są jako krzewy ozdobne, jednak nadają się wyłącznie do uprawy doniczkowej.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. oleandrowy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) oleander
• białoruski: (1.1) алеандр m
• bułgarski: (1.1) олеандър m
• niemiecki: (1.1) Oleander m
• rosyjski: (1.1) олеандр m
• ukraiński: (1.1) олеа́ндр m

źródła:

oleander (język angielski)

wymowa:

IPA: /ˌəʊlɪˈændə/

​

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) bot. oleander

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: