Wikisłownik

okręt

okręt (język polski)

edytuj
 
okręt (1.1)
 
okręt (1.2)
wymowa:
IPA: [ˈɔkrɛ̃nt], AS: [okrẽnt], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ę  ​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) żegl. wojsk. jednostka pływająca pod banderą wojenną, należąca do marynarki wojennej państwa; zob. też okręt w Wikipedii
(1.2) pot. duży statek morski[1]
odmiana:
(1.1-2)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikokrętokręty
dopełniaczokrętuokrętów
celownikokrętowiokrętom
biernikokrętokręty
narzędnikokrętemokrętami
miejscownikokręcieokrętach
wołaczokręcieokręty
przykłady:
(1.1) Okręt musi być dowodzony przez oficera marynarki.
składnia:
kolokacje:
(1.1) okręt liniowy • okręt podwodny • okręt rakietowy • okręt desantowy • okręt lotniczy • okręt eskortowy • okręt flagowy • służyć na okręcie • zatopić okręt • okręt-baza
synonimy:
(1.1) okręt wojenny
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) statek
hiponimy:
(1.1) pancernik, lotniskowiec, fregata, niszczyciel, kuter rakietowy, kuter torpedowy, okręt podwodny, korweta, trałowiec, poławiacz min, kanonierka, krążownik, kuter trałowy, monitor, okręt desantowy, transportowiec, torpedowiec
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. okrętnictwo n, okrętnik m, okrętówka ż, okrętowanie n, zaokrętowanie n
zdrobn. okręcik m
czas. okrętować ndk., zaokrętować dk.
przym. okrętowy, okrętniczy
związki frazeologiczne:
uciekać jak szczur z tonącego okrętu • okręt pustyni
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. ↑   Hasło „okręt” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=okręt&oldid=8375715”