ociec
ociec (język polski)
edytuj- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
czasownik nieprzechodni dokonany (ndk. ociekać)
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik ociec otcowie, potem oćcowie[1] dopełniacz otca, potem oćca[1] otców, potem oćców[1] celownik otcu, potem oćcu[1] otcom, potem oćcom[1] biernik otca, potem oćca[1] otców, potem oćców[1] narzędnik otcem, potem oćcem[1] otcami, potem oćcami[1] miejscownik otcu, potem oćcu[1] otcach, potem oćcach[1] wołacz otce / otcu, potem oćcze / oćcu[1] otcowie, potem oćcowie[1] depr. M. i W. lm: (te) otce, potem oćce[1]
- przykłady:
- (1.1) Już tam ociec do swej Basi mówi zapłakany: „słuchaj jeno, pono nasi biją w tarabany”[2].
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- nie to ociec, co spłodził, lecz ten, co wychowa
- etymologia:
- (1.1) od prasł. *otьcь, od praindoeur. *atta
- (1.1) źródłosłów dla pol. ojciec
- (1.1) zob. tamże
- uwagi:
- (1.1) Wyraz ten był używany do XVI wieku[1].
- (1.1) Pierwotne formy deklinacyjne otca, otcu itd. zmieniły się na oćca, oćcu pod wpływem mianownika. W XVI w. rozpowszechniły się formy ojca, ojcu oraz mianownik ojciec[1].
- tłumaczenia:
- (1.1) zobacz listę tłumaczeń w haśle: ojciec
- (2.1) dla języków nierozróżniających aspektów zobacz listę tłumaczeń w haśle: ociekać
- źródła: