oblicze
oblicze (język polski)
edytuj- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj nijaki
- (1.1) książk. twarz jakiejś osoby i jej wyraz
- (1.2) przen. charakter czegoś; zarys, postać czegoś
- (1.3) twarz zwierzęcia
- odmiana:
- (1.1-3)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik oblicze oblicza dopełniacz oblicza obliczy[1] / oblicz [2] celownik obliczu obliczom biernik oblicze oblicza narzędnik obliczem obliczami miejscownik obliczu obliczach wołacz oblicze oblicza
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) ponure / surowe / posępne / marsowe oblicze • ludzkie oblicze
- (1.2) znaleźć się w obliczu czegoś • oblicze kulturalne • oblicze rozwoju turystyki • prawdziwe oblicze
- synonimy:
- (1.1) fizjonomia, twarz, buzia, lico
- (1.2) esencja
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- Janusowe oblicze • w obliczu śmierci
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) face, countenance; (1.2) face, w obliczu czegoś: in the face of, w obliczu prawa: in the eye of the law
- baskijski: (1.1) begitarte, aurpegiera
- białoruski: (1.1) аблічча n; (1.2) аблічча n
- duński: (1.1) ansigt n; (1.2) ansigt n
- esperanto: (1.1) vizaĝo
- hiszpański: (1.1) faz ż, semblante m, rostro m; (1.2) aspecto m, apariencia ż, cara ż
- jidysz: (1.1) געזיכט n (gezicht), פּנים n (ponem)
- karaimski: (1.1) сыма
- niemiecki: (1.1) Antlitz n
- norweski (bokmål): (1.1) ansikt n
- norweski (nynorsk): (1.1) ansikt n
- rosyjski: (1.1) лицо n; (1.2) лицо n
- rumuński: (1.1) obraz n
- szwedzki: (1.1) anlete n
- ukraiński: (1.1) обличчя n, лице n; (1.2) обличчя n, лице n
- wilamowski: (1.1) gyzyht n, gyzycht n, twoż ż
- włoski: (1.1) volto m; (1.2) carattere m
- źródła:
- ↑ Nowy słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Andrzej Markowski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2000, ISBN 83-0113111-X, s. 536.
- ↑ Hasło „oblicze” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.