obcować (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. poobcować)

(1.1) przebywać z kimś, kontaktować się
(1.2) rzad. seks. odbywać stosunki płciowe
odmiana:
(1.1-2) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Cecylian kochał obcować z dziką przyrodą.
(1.2) Jedynie wszystkie dziewczęta, które jeszcze nie obcowały z mężczyzną, zostawicie dla siebie przy życiu[1].
składnia:
(1.1) obcować z + N.
(1.2) obcować z + N.
kolokacje:
(1.1) obcować z Bogiem / z człowiekiem / z naturą / z książkami / z poezją
(1.2) obcować cieleśnie / fizycznie / płciowo
synonimy:
(1.1) przestawać
(1.2) współżyć, spółkować, kopulować
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. wyobcowanie n, obcy mos, obcowanie n, obcość ż
czas. poobcować dk.
przysł. obco
przym. obcy
przyim. wobec
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. obcy; od pierwotnego znaczenia wspólny[2]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Księga Liczb 31,18, Biblia Tysiąclecia Online, Poznań 2003 (tłum. Stanisław Stańczyk).
  2.   Hasło „obcować” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.