nienawiść (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA[ɲɛ̃ˈnavʲiɕt͡ɕ], AS[ńẽnavʹiść], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) silna niechęć, awersja, wrogość; zob. też nienawiść w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Spektakl jest metaforą ludzkiego losu. Mówi o miłości, bólu, gniewie i nienawiści[1].
składnia:
(1.1) nienawiść + do + D.[2] • nienawiść + między + N.
kolokacje:
(1.1) ślepa nienawiść • sączyć nienawiść • nawoływać / podżegać do nienawiści • pałać / ziać nienawiścią • eskalacja / spirala nienawiści
synonimy:
(1.1) odium, detestacja
antonimy:
(1.1) miłość; daw. nawiść
hiperonimy:
(1.1) uczucie
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. nienawistnik m, nienawistność ż, nienawidzenie n, znienawidzenie n
czas. nienawidzić ndk., znienawidzić dk.
przym. nienawistny
przysł. nienawistnie
związki frazeologiczne:
mowa nienawiściseans nienawiści
etymologia:
prasł. *nenavistь (< prasł. *nenavidtь) 'niechęć patrzenia na kogoś, niechęć do widzenia kogoś, nielubienie, uczucie wrogości'. Forma prasłowiańska od czasownika prasł. *nenaviděti 'nie chcieć patrzeć na kogoś, nie chcieć kogoś widzieć, odczuwać wrogość do kogoś' z przyrostkiem *-tь[3]
por. białor. нянавісць, ros. ненависть, ukr. нена́висть, czes. nenávist, słc. nenávisť.
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Tygodnik Podhalański, nr 44, Zakopane, 1999 w: Korpus języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Andrzej Markowski, Jak dobrze mówić i pisać po polsku, Warszawa 2000.
  3.   Hasło „nienawiść” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.