niemiecki (język polski) edytuj

 
niemiecka (1.1) flaga
Die deutsche Sprache ge­hört zur westgermanischen Gruppe des germanischen Zweiges der indogermani­schen Sprachen. Deutsch ist die meistverbreitete Mutter­sprache in der Europäi­schen Union.
niemiecki (2.1)
wymowa:
?/i, niemieccy?/i, IPA[ɲɛ̃ˈmʲjɛʦ̑ʲci], AS[ńẽmʹi ̯ecʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.i → j 
znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) związany z Niemcami, dotyczący Niemców lub Niemiec

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) jęz. język używany w Niemczech, Austrii i części Szwajcarii (język niemiecki); zob. też język niemiecki w Wikipedii
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Niemieckie autostrady najlepsze na świecie.
(1.1) Znajdujące się w niej niemieckie samoloty stanowiły zalążek polskiego lotnictwa wojskowego[1].
(2.1) Znam zaledwie kilka słów po niemiecku.
składnia:
kolokacje:
(1.1) besarabskoniemieckibukowińskoniemieckidolnoniemieckietnicznieniemieckigórnoniemieckikarpackoniemieckirzeskoniemiecki / rzeszowoniemieckispiskoniemieckisudeckoniemieckiwielkoniemieckiwewnątrzniemieckizakon niemiecki
(1.1) hist. polit. geogr. Cesarstwo Niemieckie • Niemiecka Austria • Niemiecka Republika Demokratyczna • Niemiecki Związek CelnyRzesza Niemiecka • Związek Niemiecki
(2.1) mówić / pisać / czytać / … po niemiecku
synonimy:
(2.1) niemczyzna
antonimy:
(1.1) antyniemiecki
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. niemczura mos/ż, niemczenie n, niemiec mrz, Niemcy nmos, Niemiec m, Niemka ż, niemieckość ż, niemczyzna ż
przym. niemy, poniemiecki
przysł. po niemiecku, niemiecko
związki frazeologiczne:
siedzieć jak na niemieckim kazaniupolski most, niemiecki post, włoskie nabożeństwo, to wszystko błazeństwo
etymologia:
prasł. *němьčьskъ < prasł. *němьcь; pol. Niemiec + -ski
uwagi:
(2.1) forma celownika: „niemieckiemu” z wyjątkiem związku „po niemiecku”
tłumaczenia:
źródła: