narzeczony
narzeczony (język polski)
edytuj- wymowa:
-
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik narzeczony narzeczeni dopełniacz narzeczonego narzeczonych celownik narzeczonemu narzeczonym biernik narzeczonego narzeczonych narzędnik narzeczonym narzeczonymi miejscownik narzeczonym narzeczonych wołacz narzeczony narzeczeni depr. M. i W. lm: (te) narzeczone
- składnia:
- synonimy:
- (1.1) daw. nupturient, gw. (Śląsk Cieszyński) galan, gw. (Górny Śląsk) szac
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. narzeczeństwo n
- forma żeńska narzeczona ż
- przym. narzeczeński
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) fiance
- baskijski: (1.1) senargai, gizongai
- białoruski: (1.1) жаніх m
- bułgarski: (1.1) годеник m, жених m
- czeski: (1.1) snoubenec m
- esperanto: (1.1) fianĉo
- francuski: (1.1) fiancé m
- hiszpański: (1.1) novio m, prometido m
- kataloński: (1.1) nuvi m, promès m
- niemiecki: (1.1) Bräutigam m
- nowogrecki: (1.1) αρραβωνιαστικός m
- rosyjski: (1.1) жених m
- rumuński: (1.1) logodnic
- tahitański: (1.1) momoʻa; (1.2) momoʻa
- ukraiński: (1.1) наречений m, жених m
- węgierski: (1.1) mátka
- włoski: (1.1) fidanzato m, moroso m
- źródła:
- ↑ Hasło „narzeczony” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.