nędznik (język polski) edytuj

wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba podła, nikczemna
(1.2) daw. nędzarz[1]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Jakieś lekkie światło dobywa się z tych nędzników, jakby sumienie przestało im ciężyć[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) posp. łajdak, łajdus, łobuz, łotr, łachudra, kundel, skunks, drań, szelma, szuja, podlec, nikczemnik, kanalia, szubrawiec, parszywiec, zgniłek, pętak, łajza, gadzina, ananas, ziółko, ptaszek, gagatek, ancymonek, filut, urwis, gałgan, hultaj, drapichrust, chuligan, łapserdak, nicpoń, hycel, ladaco, psubrat, szatan, skurczybyk, skurkowaniec, sobaka, sukinkot, jucha, śmierdziel, wywłoka; diabelskie nasienie, diabelski syn, chytry lis, szczwany lis; wulg. skurwysyn; daw. frant, bisurman, wisus
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. nędza ż, nędzność ż, nędzota ż, nędzarz m, nędzarka ż
forma żeńska nędznica ż
przym. nędzny, nędznawy
przysł. nędznie
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. nędza + -nik
uwagi:
tłumaczenia:
(1.2) zobacz listę tłumaczeń w haśle: nędzarz
źródła:
  1.   Hasło „nędznik” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. V. Hugo: Nędznicy