miotacz (język polski) edytuj

 
miotacz (1.1) kulą
 
miotacz (1.2) w baseballu
 
miotacz (2.1) ognia
wymowa:
IPA[ˈmʲjɔtaʧ̑], AS[mʹi ̯otač], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) sport. lekkoatleta uprawiający pchnięcie kulą, rzut dyskiem lub rzut oszczepem
(1.2) sport. zawodnik drużyny baseballa będący na pozycji, z której rzuca piłkę

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(2.1) wojsk. broń, która wyrzuca coś na większy dystans, np. granaty, ogień, kamienie lub miny
odmiana:
(1.1-2)
(2.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
(1.1) lekkoatleta
(1.2) baseballista
hiponimy:
(1.1) dyskobol, młociarz, oszczepnik
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. miotanie n
forma żeńska miotaczka ż
czas. miotać
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
zob. też miotacz w Wikipedii
tłumaczenia:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Hasło „miotacz” w: Słownik poprawnej polszczyzny PWN, red. Witold Doroszewski, Polskie Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1980, ISBN 83-01-03811-X, s. 343.