marnotrawić (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA[ˌmarnɔˈtravʲit͡ɕ], AS[marnotravʹić], zjawiska fonetyczne: zmięk.akc. pob. ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) nie wykorzystywać rzeczy (częściowo lub wcale), nieoszczędnie gospodarować
odmiana:
(1.1) koniugacja VIa
przykłady:
(1.1) Dorobek ten jest obecnie w znacznej mierze marnotrawiony na skutek wyraźnego procesu upolityczniania struktur ochrony środowiska[1].
(1.1) Dużo wody się marnotrawi, likwidacja marnotrawstwa wody jest koniecznością[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. marnotrawstwo n, marnotrawca m, marnotrawnik m, marnotrawienie n, zmarnotrawienie n, marnacja ż
przym. marnotrawny, marnotrawczy
przysł. marnotrawnie, marnotrawczo
związki frazeologiczne:
etymologia:
pol. marny + trawić
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Stefan Kozłowski, Ekorozwój: wyzwanie XXI wieku, 2000, Narodowy Korpus Języka Polskiego.
  2. Maria Gąsienica Chmiel, Marek Kot, Tygodnik Podhalański, 1996, Narodowy Korpus Języka Polskiego.