marnotrawca (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌmarnɔˈtrafʦ̑a], AS[marnotrafca], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.akc. pob. ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) osoba, która wykorzystuje rzeczy (częściowo lub wcale), nieoszczędnie nimi gospodaruje, jest rozrzutna
odmiana:
(1.1)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) daw. marnotrawnik
antonimy:
(1.1) skąpiec
hiperonimy:
hiponimy:
(1.1) rozrzutnik, utracjusz
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. marnotrawnik m, marnotrawstwo n, marnotrawienie n, zmarnotrawienie n
forma żeńska marnotrawczyni ż
czas. marnotrawić ndk., zmarnotrawić dk.
przym. marnotrawny, marnotrawczy
przysł. marnotrawnie, marnotrawczo
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła: