kwiczeć

kwiczeć (język polski)

wymowa:

IPA: [ˈkfʲiʧ̑ɛʨ̑], AS: [kfʹičeć], zjawiska fonetyczne: zmięk.• utr. dźw.

​

znaczenia:

czasownik nieprzechodni niedokonany (dk. zakwiczeć, kwiknąć)

(1.1) o świni: wydawać charakterystyczny głos

(1.2) o człowieku: wydawać ostre dźwięki, o wysokim tonie

odmiana:

przykłady:

(1.1) W chlewiku mieszka świnka / i trąca ryjkiem drzwi. / Gdy niosą jej jedzenie / to ona: kwi, kwi, kwi!

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) piszczeć

(1.1) drzeć się, piszczeć

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kwiczenie n, kwiczoł mzw, kwik mrz

czas. kwiknąć dk., zakwiczeć dk.

wykrz. kwi

związki frazeologiczne:

leżeć i kwiczeć

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) oink, squeak; (1.2) squeal, squeak
• francuski: (1.1) grogner; (1.2) pousser des cris aigus
• hiszpański: (1.1) gruñir; (1.2) chillar, llorar
• litewski: (1.1) kvykti
• niderlandzki: (1.1) knorren
• niemiecki: (1.1) quieken; (1.2) quieken, qieksen
• wilamowski: (1.1) kwića; (1.2) kwića

źródła: