wymowa:
IPA[kũŋkˈtatɔr], AS[kũŋktator], zjawiska fonetyczne: nazal.-nk-  ?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) książk. ktoś powolny w działaniu, zwlekający z czymś, ociągający się
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Jasiek, ty kunktatorze, kiedy wreszcie mi się oświadczysz?
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kunktatorstwo n
forma żeńska kunktatorka ż
przym. kunktatorski
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. cunctator, utworzone od łac. cunctariwahać się, zwlekać; słowo pochodzi od przydomka Fabiusza Maksimusa, dyktatora rzymskiego w czasie II wojny punickiej, który będąc świadom przewagi Kartagińczyków, unikał decydującej bitwy z Hannibalem[1]
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Hasło „kunktator, kunktatorstwo” w: Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.