kosmo

kosmo (esperanto)

morfologia:

kosm•o

wymowa:

​ ​

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) astr. kosmos, wszechświat

(1.2) filoz. kosmos (świat jako uporządkowana całość)

odmiana:

(1.1-2)

 

	ununombro	multenombro
nominativo	kosmo	kosmoj
akuzativo	kosmon	kosmojn

przykłady:

(1.1) Tial por esplori la kosmon en aliaj specoj de radiado, kiel infraruĝo, ultraviolo, X-radioj ktp., oni bezonas teleskopojn por la koncerna ondolongo super la atmosfero, en la spaco. → Dlatego, aby badać kosmos w innych rodzajach promieniowania, jak podczerwień, ultrafiolet, X-promienie, itd. potrzebne są teleskopy dla odpowiedniej długości fali ponad atmosferą, w przestrzeni.

(1.2) Ĉar unue la simpla observado kaj poste la tuta naturscienco kaj finfine la filozofia pritrakto akorde parolas al mi, ke en la mondon estas metita inteligenteco kaj oni tial ĝin noma kosmo (ordo) kaj ne kaoso (malordo), mi devas el tio konkludi, ke komence de la mondo ne estas nur abstrakta senfino, sed Iu, havanta inteligenton kaj volon, estante do persono, estante do Dio. → Ponieważ najpierw prosta obserwacja i potem cała nauka przyrodnicza, a w końcu filozoficzne rozważanie zgodnie mówią mi, że w świecie umieszczona jest zdolność rozumienia i dlatego nazywa się ją kosmosem (porządek) a nie chaosem (nieporządek), muszę z tego wnioskować, że od początku świat nie jest tylko abstrakcyjną nieskończonością, lecz Kimś, mającym inteligencję i wolę, będąc zatem osobą, będąc zatem Bogiem.

składnia:

kolokacje:

(1.1) esplorado de kosmo → badanie kosmosu

(1.2) harmonio de kosmo → harmonia kosmosu • strukturo de kosmo → struktura kosmosu

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. makrokosmo, mikrokosmo

przym. kosma

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła: