koryncki (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[kɔˈrɨ̃nʦ̑ʲci], AS[korncʹḱi], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal. ?/i
znaczenia:

przymiotnik relacyjny

(1.1) hist. od Korynt (miasto-państwo, polis w starożytnej Grecji)
(1.2) hist. od Korynt (miasto w starożytnej Grecji)
(1.3) od Korynt (miasto w obecnej Grecji)
odmiana:
(1.1-3)
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) kolumna koryncka
(1.3) rodzynka koryncka (koryntka)
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. koryntówna ż, koryntyjskość ż, koryntyjczyk mos, koryntianin mos, Koryntyjczyk mos, Koryntia ż, Korynt m, Koryntianin m, Koryntianka ż, Koryntczyk m, koryntianka ż, koryntczyk m, koryntka ż
przym. koryntyjski
przysł. koryntyjsko
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
(1.1-3) podział znaczeń jest tutaj istotny – mieszkaniec państwa Koryntu (1.1) jest zapisywany wielką literą, mieszkaniec miasta Koryntu (1.2) i (1.3) już nie, zgodnie z zasadą, że wielką literą zapisujemy tylko mieszkańców nazw państw, nie miast (zob. Rzymianin i rzymianin)
tłumaczenia:
źródła: