kontratenor (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌkɔ̃ntraˈtɛ̃nɔr], AS[kõntratnor], zjawiska fonetyczne: nazal.akc. pob.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) muz. najwyższy głos męski wykorzystujący rejestr falsetowy; zob. też kontratenor w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(2.1) osoba z takim głosem
odmiana:
(1.1)
(2.1)
przykłady:
(1.1) Piotr gra na fortepianie i śpiewa pięknym kontratenorem.
(2.1) Baron podziwiał przebojową arię kontratenora.
składnia:
kolokacje:
(1.1) śpiewać kontratenorem
synonimy:
(1.1) falset, alt
(2.1) falsecista, alcista
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
przym. kontratenorowy
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
por. sopran • alt • tenor • baryton • bas
tłumaczenia:
źródła:

kontratenor (język baskijski) edytuj

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik

(1.1) muz. kontratenor[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:

kontratenor (język słowacki) edytuj

wymowa:
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski żywotny

(1.1) muz. pot. kontratenor (śpiewak)[1]

rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny

(2.1) muz. kontratenor (głos)[1]
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) kontratenorista
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kontratenorista m
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
źródła:
  1. 1,0 1,1 Slovník súčasného slovenského jazyka H – L, gł. red. Alexandra Jarošová i Klára Buzássyová, Veda, vydavateľstvo Slovenskej akadémie vied, Bratysława 2011, ISBN 978-80-224-1172-1.