konszachty
konszachty (język polski) edytuj
- wymowa:
- IPA: [kɔ̃w̃ˈʃaxtɨ], AS: [kõũ̯šaχty], zjawiska fonetyczne: nazal.• samogł.+n/m+szczelin.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj niemęskoosobowy, liczba mnoga
- odmiana:
- (1.1) blp[1],
przypadek liczba mnoga mianownik konszachty dopełniacz konszachtów celownik konszachtom biernik konszachty narzędnik konszachtami miejscownik konszachtach wołacz konszachty
- przykłady:
- (1.1) Chcąc nie chcąc, podporucznik zauważył, że starsi wychowańcy p. Kozdroja mają tajne konszachty z artylerzystami spoza spróchniałego parkanu, że nabywają od sołdatów razowy, żołnierski chleb, tytoń-machorkę i wódkę-siwuchę[2].
- (1.1) No, już to wybaczcie, panie arendarzu – wtrącił się z powagą wójt ryczychowski – z bliska go podobno jeszcze nikt nie widział prócz starego klucznika, Kostia Bulija, który z nim jakieś nieczyste utrzymuje konszachty[3].
- (1.1) Pod względem kryminalnym też na pewno nie ma czystej ewidencji. Pan Hobben ma rację, podejrzewając ją o handel narkotykami, bo skoro widywano ją w Szanghaju w towarzystwie znanego handlarza opium, nie ulega wątpliwości, że miała z nim konszachty zawodowe[4].
- składnia:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. konszachtowanie n
- czas. konszachtować ndk.
- związki frazeologiczne:
- daw. wchodzić w konszachty
- etymologia:
- niem. Kundschaft[1]
- uwagi:
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑ 1,0 1,1
Hasło „konszachty” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Stefan Żeromski: Uroda życia, część I, rozdz. VI.
- ↑ Walery Łoziński: Zaklęty Dwór, I. Organiścina.
- ↑ Tadeusz Dołęga-Mostowicz: Pamiętnik pani Hanki.
