konstruktywizm
konstruktywizm (język polski)
edytuj- wymowa:
- ⓘ
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) szt. kierunek w sztuce abstrakcyjnej zapoczątkowany w 1913 roku w Rosji i głoszący syntezę sztuki, nauki i wiedzy technicznej; zob. też konstruktywizm w Wikipedii
- (1.2) liter. kierunek w literaturze rosyjskiej, który głosił kult techniki i przemysłu[1]
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza mianownik konstruktywizm dopełniacz konstruktywizmu celownik konstruktywizmowi biernik konstruktywizm narzędnik konstruktywizmem miejscownik konstruktywizmie[2] wołacz konstruktywizmie[2]
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. konstruktywność ż, konstruktywista m, konstruktywistka ż, konstrukcja ż
- czas. konstruować ndk.
- przym. konstruktywistyczny
- przysł. konstruktywistycznie
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) constructivism
- arabski: (1.1) بنائية ż
- baskijski: (1.1) konstruktibismo
- białoruski: (1.1) канструктывізм m
- bułgarski: (1.1) конструктивизъм m
- duński: (1.1) konstruktivisme w
- estoński: (1.1) konstruktivism
- francuski: (1.1) constructivisme m
- niemiecki: (1.1) Konstruktivismus m
- nowogrecki: (1.1) κονστρουκτιβισμός
- portugalski: (1.1) construtivismo m
- rosyjski: (1.1) конструктивизм m
- słoweński: (1.1) konstruktivizem m
- węgierski: (1.1) konstruktivizmus
- włoski: (1.1) costruttivismo m
- źródła:
- ↑
Hasło „konstruktywizm” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ 2,0 2,1 Należy do grupy rzeczowników, w których końcówkę zapisywaną w Ms. i W. lp jako „‑zmie” wymawia się alternatywnie jako „‑zmie” albo „‑źmie”.
