konduita (język polski) edytuj

wymowa:
[uwaga 1] IPA[ˌkɔ̃nduˈjita], AS[kõndui ̯ita], zjawiska fonetyczne: nazal.epenteza i ̯ akc. pob.
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) daw. zachowanie, prowadzenie się, zwłaszcza budzące zastrzeżenia etyczne
odmiana:
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) osoba podejrzanej konduity
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
wł. condottiere i franc. conduite od łac. conductus[1]
uwagi:
  1. jeśli nie zaznaczono inaczej, jest to wersja odpowiadająca współczesnym standardom języka ogólnopolskiego
tłumaczenia:
źródła:
  1. Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.