koncyliacyjny (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌkɔ̃nʦ̑ɨlʲjaˈʦ̑ɨjnɨ], AS[kõncylʹi ̯acyi ̯ny], zjawiska fonetyczne: zmięk.nazal.akc. pob.i → j  ?/i
znaczenia:

przymiotnik jakościowy

(1.1) książk. odnoszący się do koncyliacji, skłonny do koncyliacji
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Oznaczało to akceptację, z niewielkimi korektami, propozycji reform przedstawianych przez najsilniejsze państwa członkowskie w celu kreacji wizerunku partnera koncyliacyjnego oraz dbającego o interes wspólnotowy[1].
(1.1) Ciekawe też, jaką reakcję wywoła nowy, koncyliacyjny wizerunek prezesa PiS[2].
składnia:
kolokacje:
synonimy:
(1.1) ugodowy, pojednawczy, kompromisowy, polubowny
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. koncyliacja ż, koncyliacyjność ż
przysł. koncyliacyjnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Paweł Musiałek „Główne kierunki polityki zagranicznej rządu Donalda Tuska w latach 2007-2011”, str. 5-6.
  2. Michał Krzymowski „Polityka po resecie”, wprost.pl, dostęp 2010-04-25.