kolokwialny (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌkɔlɔˈkfʲjalnɨ], AS[kolokfʹi ̯alny], zjawiska fonetyczne: zmięk.utr. dźw.akc. pob.i → j  ?/i
znaczenia:

przymiotnik

(1.1) potoczny
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Zasada, że należy posługiwać się językiem naturalnym osób badanych, wydaje się oczywista. Czy jednak należy uwzględniać także typowe dla danej grupy błędy językowe oraz zwroty kolokwialne?[1]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kolokwializm m, kolokwialność ż, kolokwium n
przysł. kolokwialnie
związki frazeologiczne:
etymologia:
łac. colloquiumrozmowa
uwagi:
por. kolokwium • solilokwium
tłumaczenia:
źródła:
  1. Bogdan Zawadzki, Kwestionariusze osobowości: strategie i procedura konstruowania, 2006, Narodowy Korpus Języka Polskiego.