koleżanka

koleżanka (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌkɔlɛˈʒãnka], AS: [koležãnka], zjawiska fonetyczne: nazal.• -nk- • akc. pob. ​

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) towarzyszka nauki lub zabawy

(1.2) towarzyszka pracy

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	koleżanka	koleżanki
dopełniacz	koleżanki	koleżanek
celownik	koleżance	koleżankom
biernik	koleżankę	koleżanki
narzędnik	koleżanką	koleżankami
miejscownik	koleżance	koleżankach
wołacz	koleżanko	koleżanki

przykłady:

(1.1) Adelajda to imię mojej najlepszej koleżanki.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1-2) znajoma, kumpelka, kumpela, reg. śl. kamaradka

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. koleś m, koleżeństwo n, kolegowanie n

forma męska kolega m

czas. kolegować się, kolegować

przym. koleżeński

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: kolega

• arabski: (1.1) زميلة (1.2), زميلة
• białoruski: (1.2) калега ż
• czeski: (1.2) kolegyně ż, kamarádka ż
• duński: (1.1) veninde w
• francuski: (1.1) copine ż; (1.2) copine ż
• hindi: (1.1) सहेली ż (sahelī)
• kaszubski: (1.1) drëszka ż
• kataloński: (1.1) col·lega ż; (1.2) col·lega ż
• niemiecki: (1.1) Freundin ż; (1.2) Kollegin ż
• polski język migowy:
  (w zapisie SignWriting)

  (1.1-2)
• włoski: (1.2) collega ż

źródła: