kokietować (język polski) edytuj

wymowa:
IPA[ˌkɔcɛˈtɔvaʨ̑], AS[koḱetovać], zjawiska fonetyczne: zmięk.akc. pob. ?/i
znaczenia:

czasownik przechodni niedokonany (dk. brak)

(1.1) starać się komuś spodobać, zwykle okazując seksapil
(1.2) przen. starać się zjednać sobie przychylność kogoś
odmiana:
(1.1-2) koniugacja IV
przykłady:
(1.1) Partnerka kokietuje, stara się zwabić i skusić swojego partnera do tańca, a partner pokazuje jej męską siłę i stara się uwieść.[1]
(1.1) Kokietował całym sobą: uśmiechem, głosem, gigolowskimi ruchami ciała, odważnym wypowiadaniem swoich zdań, (…) Kokietował wszędzie: na sali, w kawiarni, w bufecie, w umywalni, na korytarzu; kokietował wszystkich, a każdego inaczej (…)[2]
(1.2) Stalin kokietuje Anglię, aby zmusić do kontynuowania wojny.[3]
(1.2) Krukowiecki, obiecując wszystko, czego odeń żądano, pozyskał dla planów swych Lelewela, usidłał wybitniejszych członków Towarzystwa Patryotycznego, jak Krępowiecki i Czyński, zjednał Nabielaka, jął zmawiać się z Bronikowskim i Zaliwskim, wreszcie zaczął kokietować Mochnackiego.[4]
składnia:
(1.1) kokietować + D.być kokietowanym przez + D.
kolokacje:
(1.1) kokietować uśmiechem / minami / spojrzeniem
synonimy:
(1.1) zalecać się, wdzięczyć się, oczarowywać; przest. bałamucić
(1.2) oczarowywać, przymilać się
antonimy:
(1.1) odstręczać
(1.2) zniechęcać
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kokieteria ż, kokiet mos, kokietka ż, kokieteryjność ż, kokietliwość ż, kokietowanie n
przym. kokieteryjny, kokietliwy
przysł. kokieteryjnie, kokietliwie
związki frazeologiczne:
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1. Roderyk Lange Taniec a sztuka ruchu w: Taniec we współczesnej kulturze i edukacji Wydawnictwo UMCS, Lublin 1998
  2. Henryk Worcell Zaklęte rewiry
  3. Władimir Bieszanow Pogrom pancerny 1941, Bellona, Warszawa 2000, ISBN 978-83-11-11530-9, s. 96
  4. Artur Śliwiński: Maurycy Mochnacki: Żywot i Dzieła, Lwów 1910, nakładem Księgarni Polskiej, strona 256