kołobrzeżanin
kołobrzeżanin (język polski) edytuj
- wymowa:
- IPA: [ˌkɔwɔbʒɛˈʒãɲĩn], AS: [kou̯obžežãńĩn], zjawiska fonetyczne: zmięk.• nazal.• akc. pob.
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskoosobowy
- (1.1) mieszkaniec Kołobrzegu[1]
- (1.2) osoba pochodząca z Kołobrzegu, urodzona w Kołobrzegu
- odmiana:
- (1.1-2)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kołobrzeżanin kołobrzeżanie dopełniacz kołobrzeżanina kołobrzeżan celownik kołobrzeżaninowi kołobrzeżanom biernik kołobrzeżanina kołobrzeżan narzędnik kołobrzeżaninem kołobrzeżanami miejscownik kołobrzeżaninie kołobrzeżanach wołacz kołobrzeżaninie kołobrzeżanie depr. M. i W. lm: (te) kołobrzeżany[2]
- przykłady:
- (1.1) Wieczorami kołobrzeżanie wylegają na aleje parkowe.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) wybitny / znany kołobrzeżanin • szanowni / drodzy kołobrzeżanie!
- (1.2) rodowity kołobrzeżanin • kołobrzeżanin z krwi i kości / z urodzenia / z dziada pradziada
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- (1.1) mieszkaniec
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. Kołobrzeg mrz
- forma żeńska kołobrzeżanka ż
- przym. kołobrzeski
- związki frazeologiczne:
- uwagi:
- (1.1) Nazwy mieszkańców miast, osiedli i wsi piszemy małą literą[3].
- tłumaczenia:
- źródła:
- ↑
Hasło „kołobrzeżanin” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
- ↑ Hasło „kołobrzeżanin” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
- ↑ Hasło „Nazwy mieszkańców miast, osiedli i wsi” w: Wielki słownik ortograficzny, Wydawnictwo Naukowe PWN.
