knacken

knacken (język niemiecki)

wymowa:

IPA: [ˈknakn̩] ​ IPA: [ˈknaktə] IPA: [ɡəˈknakt]

znaczenia:

czasownik słaby

(1.1) skrzypieć, trzeszczeć (np. o drewnie)

(1.2) łupać, rozłupywać, rozłupać (np. orzechy)

(1.3) miażdżyć, zmiażdżyć (np. wszy)

(1.4) przen. pot. rozwiązywać, rozwiązać (np. problem, zagadkę)

(1.5) przen. pot. (siłą) otwierać, otworzyć (np. sejf, zamek)

(1.6) przen. pot. kimać

(1.7) pot. rozpryskiwać (się), rozprysnąć (się), łamać (się), połamać (się)

odmiana:

(1.1-6) knack|en (knackt), knackte, geknackt (haben)

(1.7) knack|en (knackt), knackte, geknackt (sein)

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. Knacken n, Knacker m

czas. knacksen

przym. knackig

przysł. knackend

wykrz. knack, knacks

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

zobacz też: knacken • anknacken • aufknacken • verknacken • zerknacken

źródła: