karbon

karbon (język polski)

wymowa:

^ⓘ, IPA: [ˈkarbɔ̃n], AS: [karbõn], zjawiska fonetyczne: nazal.

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) geol. piąty okres geologiczny paleozoiku; zob. też karbon w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza
mianownik	karbon
dopełniacz	karbonu
celownik	karbonowi
biernik	karbon
narzędnik	karbonem
miejscownik	karbonie
wołacz	karbonie

przykłady:

(1.1) Belemnity pojawiły się w karbonie, a wymarły w eocenie.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

(1.1) paleozoik

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. karboński

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

zobacz też: kambr • ordowik • sylur • dewon • karbon • perm

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) Carboniferous
• baskijski: (1.1) Karbonifero
• białoruski: (1.1) карбон m
• duński: (1.1) kultiden w, karbon
• hiszpański: (1.1) Carbonífero m
• kataloński: (1.1) Carbonífer m
• niemiecki: (1.1) Karbon n
• rosyjski: (1.1) карбон m, каменноугольный период m
• słowacki: (1.1) karbón m

źródła:

karbon (język azerski)

zapisy w ortografiach alternatywnych:

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) chem. węgiel

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Azerski - Pierwiastki chemiczne

źródła:

karbon (język czeski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski nieżywotny

(1.1) geol. karbon

odmiana:

(1.1)

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	karbon	karbony
dopełniacz	karbonu	karbonů
celownik	karbonu	karbonům
biernik	karbon	karbony
wołacz	karbone	karbony
miejscownik	karbonu	karbonech
narzędnik	karbonu	karbony

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

przym. karbonský

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

karbon (język duński)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) chem. węgiel

rzeczownik

(2.1) geol. karbon

odmiana:

(1.1) blm

przykłady:

(1.1) Grundstoffet karbon har atomnummer 6. → dosł. Pierwiastek węgiel ma liczbę atomową 6.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) kulstof, kul, carbon, symbol. C

(2.1) kultiden

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. carbo

uwagi:

zobacz też: Indeks:Duński - Pierwiastki chemiczne

źródła:

karbon (język norweski (bokmål))

wymowa:

^{ⓘ ⓘ}

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) chem. węgiel

odmiana:

(1.1) et karbon, karbonet, karbon lub karboner, karbona lub karbonene

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) kullstoff, kølstoff

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

 Hasło „karbon” w: Bokmålsordboka, Språkrådet og Universitetet i Bergen.

 Hasło „karbon” w: Det Norske Akademis ordbok, Det Norske Akademi for Språk og Litteratur.

karbon (język norweski (nynorsk))

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

(1.1) chem. węgiel

odmiana:

(1.1) eit karbon, karbonet, karbon, karbona

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) kolstoff

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

 Hasło „karbon” w: Nynorskordboka, Språkrådet og Universitetet i Bergen.

karbon (język turecki)

wymowa:

IPA: [kaɾbón]

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) chem. węgiel

odmiana:

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

franc. carbone

uwagi:

źródła: