karalność

karalność (język polski)

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) praw. cecha tego, co karalne

(1.2) praw. fakt, że ktoś był wcześniej karany przez sąd

odmiana:

(1.1-2)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	karalność	karalności
dopełniacz	karalności	karalności
celownik	karalności	karalnościom
biernik	karalność	karalności
narzędnik	karalnością	karalnościami
miejscownik	karalności	karalnościach
wołacz	karalności	karalności

przykłady:

składnia:

(1.1) karalność + D.

kolokacje:

(1.1) karalność za przestępstwa / wykroczenia /… • wprowadzać / znieść / zaostrzyć / złagodzić karalność

(1.2) wcześniejsza / dotychczasowa karalność • zapytanie o karalność

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kara ż, karanie n, ukaranie n, karny mrz

przym. karalny, karny

czas. karać

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) pol. karalny + -ość

uwagi:

Liczba mnoga w tabeli odmiany została podana za Słownikiem gramatycznym języka polskiego. Inne słowniki (np.: Słownik języka polskiego pod red. W. Doroszewskiego, Uniwersalny słownik języka polskiego) odnotowują, że rzeczownik ten nie tworzy liczby mnogiej. Autorzy Wielkiego słownika języka polskiego, podając formy w liczbie mnogiej, umieścili dopisek: „zwykle lp”.

tłumaczenia:

• białoruski: (1.2) судзімасць ż
• rosyjski: (1.2) судимость ż
• ukraiński: (1.2) судимість ż

źródła: