wymowa:
IPA[ˈkãmrat], AS[kãmrat], zjawiska fonetyczne: nazal.
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

(1.1) towarzysz, kompan[1]
(1.2) pot. współpracownik[2]
odmiana:
(1.1)
przykłady:
(1.1) Wziął wiatr brata za kamrata, / Teraz z nim po polu lata, / Gonią obaj chmury, ptaki, / Mkną, wplątują się w wiatraki, (…)[3]
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz.
forma żeńska kamratka ż
przym. kamracki
związki frazeologiczne:
etymologia:
niem. Kamerad[4] < franc. camarade < wł. camerata < wł. camera < łac. camera < gr. καμάρα
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „kamrat” w: Słownik języka polskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  2. Małgorzata Stefaniak, „Absztyfikant założył ancug”, czyli o niemieckich zapożyczeniach we współczesnej polszczyźnie potocznej, w: Język, Komunikacja, Informacja nr 6/2011, red. I. Koutny, P. Nowak, s. 220.
  3. Julian Tuwim, Dwa wiatry
  4.   Hasło „kamrat” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
wymowa:
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj wspólny

(1.1) kolega, kamrat
odmiana:
(1.1) en kamrat, kamraten, kamrater, kamraterna
przykłady:
składnia:
kolokacje:
(1.1) arbetskamrat
synonimy:
(1.1) kompis, vän
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
związki frazeologiczne:
etymologia:
franc. camarade < hiszp. camarada[1]
uwagi:
zobacz też: kollega
źródła:
  1. Kamrat (szw.). Svenska Akademiens ordbok, 1935. [dostęp 2024-08-27].