kalafior (język polski) edytuj

 
kalafior (1.1)
 
kalafior (1.2)
wymowa:
?/i, IPA[kaˈlafʲjɔr], AS[kalafʹi ̯or], zjawiska fonetyczne: zmięk.i → j 
?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy lub męskozwierzęcy

(1.1) bot. Brassica oleracea var. botrytis L.[1], odmiana kapusty o białych, mięsistych kwiatach; zob. też kalafior w Wikipedii
(1.2) kulin. jarzyna z jadalnej części kalafiora (1.1)
(1.3) w lm kalafioryuczn. kaloryfer[2]
odmiana:
(1.1-2)
przykłady:
(1.1) Skompromitowany przez Gabrysię przed całą żeńską drużyną koszykarską, której uczestniczkijak się okazałowszystkie miały okazję słuchać tych samych komplementów i romantycznych porównań do kwiatu jabłoni, mówi jej, że jest prozaiczna jak kalafior[4].
(1.2) Kup jeszcze dwa kalafiory! Zrobimy pyszną zupę kalafiorową.
składnia:
kolokacje:
synonimy:
antonimy:
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
(1.2) włoszczyzna
meronimy:
wyrazy pokrewne:
rzecz. kalafiorowa ż, kalafiorówka ż
zdrobn. kalafiorek m
przym. kalafiorowy, kalafiorowaty
związki frazeologiczne:
selery, pory i kalafiory, każdy mi przyzna, że to włoszczyznazwisa mi to kalafiorem/zwisa mi to bujnym kalafiorem
etymologia:
(1.1-2) dial. wł. caule fiori (kapusty-kwiaty)[5], być może pod wpływem daw. niem. Carfiol[6]
(1.3) podobieństwo fonetyczne do pol. kaloryfery[2]
uwagi:
(1.2) zobacz też: Indeks:Polski - Jedzenie
zob. też kalafior w Wikicytatach
tłumaczenia:
źródła:
  1.   Hasło „Brassica oleracea” w: Wikispecies – otwarty, wolny katalog gatunków, Wikimedia.
  2. 2,0 2,1 Monika Rzeszutek, Rośliny w szkolnym ogrodzie, czyli nazwy botaniczne w socjolekcie uczniowskim, „Acta Universitatis Wratislaviensis” no 2282, Język a Kultura, t. 16, Wrocław 2001, s. 226.
  3.   Hasło „kalafior” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.
  4. Wikipedia
  5.   Hasło „kalafior” w: Uniwersalny słownik języka polskiego, red. Stanisław Dubisz i Elżbieta Sobol, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  6. Zapytania i odpowiedzi, „Poradnik Językowy” nr 3/1902, s. 40.