kłótnia
kłótnia (język polski)
edytuj- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj żeński
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik kłótnia kłótnie dopełniacz kłótni kłótni celownik kłótni kłótniom biernik kłótnię kłótnie narzędnik kłótnią kłótniami miejscownik kłótni kłótniach wołacz kłótnio kłótnie
- przykłady:
- (1.1) Budowa domu spowodowała kłótnię małżonków.
- (1.1) Moi drodzy, po co kłótnie, po co wasze swary głupie, wnet i tak zginiemy w zupie![1]
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) kłótnia kogoś z kimś • kłótnia między kimś (kolegami/pracownikami/wspólnikami) • wybuchła kłótnia • doszło do kłótni • wszczynać kłótnie
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. kłótliwość ż, kłótnik m, skłócenie n
- przym. kłótliwy
- przysł. kłótliwie
- czas. kłócić się, kłócić, pokłócić
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) quarrel, dispute, argument, row
- arabski: (1.1) خصام
- białoruski: (1.1) спрэчка ż
- duński: (1.1) skænderi n
- esperanto: (1.1) kverelo
- francuski: (1.1) querelle ż, dispute ż
- hiszpański: (1.1) discusión ż, disputa ż
- islandzki: (1.1) rifrildi n
- japoński: (1.1) 喧嘩, 口論, 口 喧嘩
- jidysz: (1.1) מחלוקת n (machlojkes), מחלוקה ż (machlojke)
- kaszubski: (1.1) tôczel m, wadzenié n
- niderlandzki: (1.1) ruzie ż
- polski język migowy: (w zapisie SignWriting)
- rosyjski: (1.1) спор m
- słoweński: (1.1) prepir m
- tuvalu: (1.1) kinauga
- ukraiński: (1.1) сва́рка ż
- włoski: (1.1) alterco m, bega ż, briga ż, lite ż, tafferugllio m
- źródła:
- ↑ Jan Brzechwa, Na straganie