jon
jon (język polski)
edytuj- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy
- (1.1) fiz. chem. atom lub grupa atomów posiadająca ładunek elektryczny (ujemny lub dodatni); zob. też jon w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
przypadek liczba pojedyncza liczba mnoga mianownik jon jony dopełniacz jonu jonów celownik jonowi jonom biernik jon jony narzędnik jonem jonami miejscownik jonie jonach wołacz jonie jony
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) ion
- arabski: (1.1) أيون m
- baskijski: (1.1) ioi
- bułgarski: (1.1) йон m
- czeski: (1.1) iont
- estoński: (1.1) ioon
- francuski: (1.1) ion m
- hiszpański: (1.1) ion m
- ido: (1.1) iono
- islandzki: (1.1) jón ż
- kataloński: (1.1) ió m
- niemiecki: (1.1) Ion n
- romániço: (1.1) iono
- rosyjski: (1.1) ион m
- słowacki: (1.1) ión m
- szwedzki: (1.1) jon w
- węgierski: (1.1) ion
- włoski: (1.1) ione m
- źródła:
jon (język szwedzki)
edytuj- wymowa:
- znaczenia:
rzeczownik, rodzaj wspólny
- odmiana:
- (1.1) en jon, jonen, joner, jonerna
- przykłady:
- składnia:
- synonimy:
- antonimy:
- hiperonimy:
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- uwagi:
- źródła:
- ↑ Jacek Kubitsky, Słownik szwedzko-polski, Wydawnictwo Naukowe PWN, Natur och Kultur, Warszawa 1998, ISBN 83-01-12412-1, s. 228.