jedynaczka

jedynaczka (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌjɛdɨ̃ˈnat͡ʃka], AS: [i ̯edỹnačka], zjawiska fonetyczne: nazal.• akc. pob.

^ⓘ

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) osoba płci żeńskiej, która nie ma rodzeństwa; jedyne dziecko rodziny

odmiana:

(1.1)

 

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	jedynaczka	jedynaczki
dopełniacz	jedynaczki	jedynaczek
celownik	jedynaczce	jedynaczkom
biernik	jedynaczkę	jedynaczki
narzędnik	jedynaczką	jedynaczkami
miejscownik	jedynaczce	jedynaczkach
wołacz	jedynaczko	jedynaczki

przykłady:

(1.1) Moja koleżanka Teresa jest jedynaczką.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. jedynka ż, jedynak mos, jeden

zdrobn. jedynaczek

zaim. jeden

partyk. jedynie

licz. jeden

przym. pojedynczy

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

(1.1) dla języków niewyróżniających tu formy żeńskiej zobacz listę tłumaczeń w haśle: jedynak

• baskijski: (1.1) alaba bakar
• esperanto: (1.1) solfilino, rzad. solinfanino
• hiszpański: (1.1) hija única ż
• niemiecki: (1.1) Einzelkind n
• nowogrecki: (1.1) μοναχοκόρη ż
• słowacki: (1.1) jedináčka ż

źródła: